Zondagsrust

Vanaf 1995 mochten winkels op zondag open zijn. Eens per vier weken, 13 keer per jaar. Een paar jaar lataer werden allerlei beperkingen opgeheven. Winkels mochten in het centrum van Amsterdam op elke zondag open. Het was gedaan met de zondagsrust, van oudsher een christelijk stokpaardje dat vakkundig de nek werd omgedraaid door het eerste Paarse kabinet. Zondagsrust was ouderwets, het paste niet meer in de tijd. Er moest en zou geconsumeerd worden, hoe meer hoe beter, 24 uur per dag, zeven dagen per week, goed voor de economie. Maar ook al hang je geen geloof aan, er is niks mis met een collectieve rustdag. Quality time, zou je dat tegenwoordig noemen.

Het was ook gedaan met ons wekelijkse zondagsochtendwandelingetje. Van de Wallen slenterden we dan op ons gemak in de richting van bijvoorbeeld het Leidseplein voor een kop koffie bij Café Reijnders, of een biertje en een portie bitterballen, en dan weer terug. Onderweg kon je genieten van de rust en de sfeer in de stad. Het stof was voor even neergedaald, even geen getoeter en geroep en gedoe om je heen. Ik denk er soms met enige weemoed aan terug.

De winkels in het centrum zijn nu weer open, maar heel druk is het nog steeds niet. Alle gelegenheid voor een zondagochtendwandelingetje. Niet naar Reijnders deze keer, maar langs het IJ. Ik geniet er maar van, zolang het nog kan. Deze momenten zijn goud waard. Hoeveel? Sommige dingen die tellen, kunnen nu eenmaal niet geteld worden.